بازار سهام

قیمت یک سهم، مانند هر دارایی مالی دیگر، برابر با ارزش فعلی مجموع سود سهام مورد انتظار یا سایر پرداخت‌های نقدی به سهامداران است، در صورتی که پرداخت‌های آتی با نرخ بهره و ریسک‌های مربوط تنزیل می‌شوند. بیشتر پرداخت‌های نقدی به سهامداران ناشی از سود سهام است که از محل درآمد و سایر توزیع‌های حاصل از فروش یا انحلال دارایی‌ها پرداخت می‌شود.

پرداخت های نقدی موجود برای سهامدار نامشخص و مشروط به درآمد شرکت است. این عدم قطعیت به شدت با پرداخت های نقدی به دارندگان اوراق قرضه، که ارزش آن توسط تعهدات قراردادی تعیین می شود و به موقع پرداخت می شود، در تضاد است، مگر اینکه شرکت با استرس مالی شدید، مانند ورشکستگی مواجه شود. در نتیجه، قیمت سهام معمولاً بیشتر از قیمت اوراق در نوسان است.

با گذشت زمان، بیشتر شرکت ها سود سهام افزایش می دهند. سود سهام به دو دلیل افزایش می یابد. اولاً، از آنجایی که شرکت ها به ندرت تمام درآمدهای خود را به عنوان سود سهام پرداخت می کنند، مابه التفاوتی که به آن سود انباشته می گویند، برای سرمایه گذاری یا بازخرید سهام آن شرکت در دسترس است. این، به نوبه خود، اغلب درآمدهای آتی بیشتر و در نتیجه سود سهام احتمالی بالاتر را ایجاد می کند. دوم، درآمد یک شرکت با افزایش قیمت محصول با افزایش تورم، با افزایش تقاضا برای محصولاتش، و زمانی که شرکت کارآمدتر عمل می کند، افزایش می یابد. شرکت‌هایی که سود سهام آنها به طور پیوسته در حال افزایش است، توسط سرمایه‌گذارانی که اغلب قیمت‌های بالاتری را برای مالکیت چنین شرکت‌هایی می‌پردازند، به دنبال آن هستند.

پرداخت های نقدی به سهامداران نیز ناشی از فروش برخی از دارایی های شرکت، انحلال کامل یا خرید است. یک شرکت ممکن است برخی از عملیات خود را بفروشد و از درآمد حاصل از فروش برای ارائه توزیع یکجا به سهامداران استفاده کند. هنگامی که یک شرکت تمام عملیات و دارایی های خود را می فروشد، این انحلال کل منجر به توزیع وجه نقد پس از ایفای تعهدات به طلبکاران می شود. در نهایت، اگر شرکت یا فرد دیگری شرکت را خریداری کند، سهامداران فعلی اغلب واجد شرایط دریافت توزیع نقدی هستند.

بازارهای سهام

در ایالات متحده، اکثر سهام یا در بورس نیویورک (NYSE، یا "Big Board") یا در NASDAQ، یک بازار الکترونیکی که از بازار خارج از بورس در سال 1970 رشد کرد، معامله می شود. NYSEکه در سال 1792 تأسیس شد، اکثر سهام بزرگ ایالات متحده را از طریق یک سری متخصص که سهام اختصاص داده شده و تجارت در کف بورس را تسهیل می کنند، معامله می کند. در مقابل، NASDAQ هیچ متخصص و مکان فیزیکی خاصی ندارد زیرا بازارسازان و معامله گران به طور کامل از طریق سیستم های الکترونیکی کار می کنند.

علاوه بر این، یک بورس کوچکتر نیز وجود دارد که در نیویورک نیز واقع شده است، به نام بورس آمریکا (Amex)، که در سهام های کوچک معامله می کند که به اندازه کافی بزرگ نیستند تا واجد شرایط معامله در NYSE باشند. بسیاری از ETF های تازه منتشر شده یا صندوق های قابل معامله در بورس، که برای مطابقت با شاخص های اصلی بازار سهام طراحی شده اند، در Amex معامله می شوند.

شاخص های سهام

حرکت کل تک تک سهام توسط شاخص های سهام اندازه گیری می شود. مشهورترین شاخص سهام جهان و دارای طولانی‌ترین تاریخ پیوسته، میانگین صنعتی داوجونز است که از سال 1897 شروع شده و در حال حاضر شامل 30 شرکت بزرگ است. شاخص سهام S&P (Standard and Poor's) 500 شامل پانصد سهم است و یک شاخص قیمت وزن دار است که در سال 1957 تأسیس شد. این شاخص معیار برای سهام های بزرگ معامله شده در نظر گرفته می شود و حدود 80 درصد از ارزش کل سهام ایالات متحده را شامل می شود..

شاخص NASDAQ نمایانگر سهام معامله شده در بازار NASDAQ است (به بالا مراجعه کنید). این شاخص همچنین دارای ارزش وزن است و به شدت تحت تأثیر سهام بزرگ فناوری (مانند مایکروسافت و اینتل) است که در بازار Nasdaq تجارت می کنند.

همچنین شاخص های سهام کوچکتر و سهام بین المللی وجود دارد. شناخته شده ترین شاخص سهام کوچک Russell 2000 است که شامل کوچکترین دو هزار نفر از سه هزار سهام برتر معامله شده است. استاندارد و پور نیز فهرست های میانه کلاه و سهام کوچک را منتشر می کنند. مورگان استنلی شاخص های بسیاری را برای بورس های بین المللی در خارج از کشور ، از جمله EAFE (اروپا ، استرالیا و خاور دور) ایجاد کرده است که تقریباً شامل تمام سهام غیر ایالات متحده است.

بازده سهام

بازده کل از داشتن سهام از دو منبع ناشی می شود: سود سهام و سود سرمایه. با این فرض که تمام سود سهام با خرید سهام اضافی سهام سرمایه گذاری می شود ، می توان شاخص کل بازده سهام را محاسبه کرد. شاخص کل بازده شبیه به انباشت یک برنامه بازنشستگی است که همه سود سهام و سود سرمایه را دوباره به بازار سرمایه گذاری می کند ، یا به یک صندوق متقابل که همه توزیع ها را دوباره به صندوق سرمایه گذاری می کند.

با گذشت زمان ، بازده کل سهام از هر طبقه دیگری از دارایی فراتر رفته است. این در شکل 1 نشان داده شده است ، که کل بازده ها را با سهام ، اوراق قرضه دولت بلند مدت و کوتاه مدت ، طلا و کالاها (اندازه گیری شده توسط شاخص قیمت مصرف کننده یا CPI) مقایسه می کند. یک دلار سرمایه گذاری در سهام در سال 1802 در سال 2003 به 8. 8 میلیون دلار افزایش می یابد ، در اوراق قرضه به 16،064 دلار ، در صورتحساب خزانه داری به 4575 دلار و در طلا به 19. 75 دلار. CPI با یک عامل 14. 22 افزایش یافته است ، تقریباً همه آن پس از جنگ جهانی دوم.

میانگین نرخ بازده پس از تورم سهام از 1802 تا 2002 6. 8 درصد در سال بود و این تعداد با گذشت زمان به طرز چشمگیری ثابت مانده است. نرخ بازده سالانه 6. 8 درصد به این معنی است که اگر تمام سود سهام سرمایه گذاری شود ، قدرت خرید سهام به طور متوسط هر ده سال در طول دو قرن گذشته دو برابر شده است. این بازده بسیار فراتر از سایر دارایی های مالی است. این شواهد نشان می دهد که ، در طی مدت زمان طولانی ، قیمت سهام به طور کامل سهامداران را برای هرگونه تورم جبران می کند ، زیرا بازده واقعی سهام از زمان جنگ جهانی دوم تقریباً با آن قبل از جنگ یکسان است.

عوامل مؤثر بر قیمت سهام

دو عامل اصلی بر قیمت سهام تأثیر می گذارد: درآمد ، که سود سهام سهام را تعیین می کند. و نرخ بهره ، که "تخفیف" پرداخت نقدی آینده به زمان حال.

با افزایش نرخ بهره ، همه موارد دیگر برابر هستند ، قیمت سهام کاهش می یابد. با این حال ، نرخ بهره اغلب در محیط افزایش فعالیت اقتصادی و از این رو درآمد بیشتر مورد انتظار افزایش می یابد. بنابراین ، قیمت سهام ممکن است سقوط نکند و با افزایش نرخ بهره ممکن است در واقع افزایش یابد. با وجود این ، محیط های با بهره کم معمولاً برای بورس سهام خوب تلقی می شوند و سهام معمولاً وقتی که فدرال رزرو نرخ را کاهش می دهد و به طرز نامطلوب نرخ افزایش می یابد ، پاسخ مطلوبی پاسخ می دهند.

قیمت سهام در کوتاه مدت کاملاً متغیر است. انحراف استاندارد سالانه بازده پس از تورم به طور متوسط حدود 18 درصد بوده است ، به این معنی که حدود دو سوم از زمان ، بازده سهام در طی یک دوره دوازده ماهه از 12 درصد تا +24 درصد خواهد بود. با این حال ، بدترین بازده واقعی سالانه سهام در هر دوره بیست ساله 1. 0 درصد بوده است و بدترین بازده در تمام دوره های سی ساله 2. 6 درصد در سال پس از تورم است.

بیش از دوازده ماهه ، سهام فقط در حدود 60 درصد از زمان اوراق بهادار بهتر است. اما هرچه دوره برگزاری بیشتر شود ، فراوانی عملکرد سهام بسیار بزرگ می شود. بیش از بیست سال ، سهام در حدود 95 درصد از زمان اوراق بهادار بهتر است. ما اخیراً یک دوره نادر بیست ساله را پشت سر گذاشتیم که در آن اوراق بهادار از سهام گذشته در سال 2002 بهتر است. اما از سال 1872 ، سهام همیشه در طی سی سال از اوراق قرضه بهتر است.

بازار سهام تقریباً همیشه قبل از رکود اقتصادی سقوط می کند. در حقیقت ، سی و نه از چهل و دو رکود اقتصادی ایالات متحده از 1802 تا 1990 تجربه کرده اند یا با کاهش حداقل 10 درصد در شاخص سهام همراه بودند. در دوره پس از جنگ ، اوج بورس سهام قبل از اوج چرخه تجارت بین شش ماه تا هشت ماه بود ، اما این کاملاً متغیر است. در سال 1990 ، سهام و اقتصاد در همان ماه به اوج خود رسید ، اما در رکود اقتصادی سال 2001 ، سهام حدود یک سال قبل به اوج خود رسید.

قیمت سهام حتی در طی یک روز می تواند به طرز چشمگیری حرکت کند. در طی 120 سال گذشته ، حدود 120 روز گذشته است که میانگین صنعتی داو جونز حداقل 5 درصد تغییر کرده است. تنها در حدود یک چهارم این دوره ها علت شناسایی چنین تغییری وجود داشته است. در موارد دیگر ، حرکات سهام در اثر خوش بینی انباشته یا بدبینی سرمایه گذاران ایجاد شده است.

بزرگترین افت یک روزه در تاریخ بازار سهام در روز دوشنبه 19 اکتبر 1987 اتفاق افتاد ، هنگامی که میانگین صنعتی داو جونز 508 امتیاز یا 22. 6 درصد کاهش یافت. هیچ رویداد خبری قابل توجهی این کاهش را توضیح نمی دهد ، اگرچه افزایش نرخ بهره و یک دلار در حال سقوط در بازاری که پس از یک کار گاو نر پنج ساله ، به طور موقت بیش از حد ارزیابی شده بود ، شروع به وزن کرد.

از آنجا که رکود اقتصادی از این کاهش عظیم پیروی نکرد و قیمت سهام متعاقباً به اوج های جدید بازیابی شد ، بسیاری به عنوان "آن روز" به "دوشنبه سیاه" اشاره کردند ، به عنوان تأیید "غیر منطقی بودن" بازار سهام.

با این حال ، قیمت سهام با انتظارات آینده تعیین می شود ، که به تعریف باید ناشناخته باشد. تغییر در احساسات و روانشناسی گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد تغییرات اساسی در ارزیابی بازار شود. با وجود هشدارهای دروغین گاه به گاه ، بازار سهام هنوز هم یک شاخص مهم شرایط تجاری آینده در نظر گرفته می شود.

درباره نویسنده

جرمی جی سیگل استاد امور مالی راسل E. پالمر در مدرسه وارتون دانشگاه پنسیلوانیا است.

خواندن بیشتر

Bogle ، John C. عقل سلیم در مورد صندوق های متقابل: ضروریات جدید برای سرمایه گذار هوشمند. نیویورک: ویلی ، 1999.

الیس ، چارلز دی. برنده بازی بازنده: استراتژی های بی انتها برای سرمایه گذاری موفق. چاپ چهارم. نیویورک: مک گرا-هیل ، 2002.

گراهام ، بنیامین و جیسون زویگ. سرمایه گذار هوشمند: کتاب قطعی در مورد سرمایه گذاری ارزش. Rev. ed. نیویورک: Harperbusiness Essentials ، 2003.

ملکیل ، برتون. یک پیاده روی تصادفی در وال استریت: استراتژی آزمایش شده برای سرمایه گذاری موفق. نیویورک: نورتون ، 2003.

Siegel ، Jeremy J. Stocks برای طولانی مدت: راهنمای قطعی بازده بازار مالی و استراتژی های سرمایه گذاری بلند مدت. ED 3D. نیویورک: مک گرا-هیل ، 2002.

محتوای مرتبط

جان گوگل در سرمایه گذاری

افسانه جان گوگل ، بنیانگذار گروه پیشتاز و خالق صندوق متقابل شاخص ، در مورد افسردگی بزرگ ، ریسک پذیری صندوق های اوراق قرضه ، چگونگی ایجاد این شاخص 500 صندوق متقابل-اکنون بزرگترین صندوق متقابل واحد در جهان-صحبت می کند.-چگونه مطالعه اقتصاد زندگی او و ما و Sarbanes-Oxley را تغییر داد. در پایان گفتگو ، او به زندگی و حرفه خود تأمل می کند.

محتوای مرتبط

جان گوگل در سرمایه گذاری

افسانه جان گوگل ، بنیانگذار گروه پیشتاز و خالق صندوق متقابل شاخص ، در مورد افسردگی بزرگ ، ریسک پذیری صندوق های اوراق قرضه ، چگونگی ایجاد این شاخص 500 صندوق متقابل-اکنون بزرگترین صندوق متقابل واحد در جهان-صحبت می کند.-چگونه مطالعه اقتصاد زندگی او و ما و Sarbanes-Oxley را تغییر داد. در پایان گفتگو ، او به زندگی و حرفه خود تأمل می کند.